nawet sceny migawkowe, gdzie grały cienie i wibrowało powietrze. Sterling, pisząc o niektórych malarzach tamtej epoki, stwierdza pokrewieństwo znów inne, widzi analogie uderzające między manierzystami włoskimi XVI wieku a estetyką pewnych malarzy starogreckich. Opisy Pliniusza obrazów Antiphilosa (około 310-280) mogłyby również być opisami Cambiaso czy Jacopo Bassano, a sceny obyczajowe i martwe natury Piraikosa są do porównania z obrazami Pietera Aertsena, postacie karykaturalne Antifilosa przypominają w charakterze potworne czy śmieszne twarze, które Arcimboldo układał w końcu XVI wieku z jarzyn, skorup czy ryb.<br>A czyż moda za czasów Nerona na fantazje bez hamulców, gdzie malarze zestawiali umyślnie najbardziej obce sobie