krótką opowieścią o tym, jak Jahwe wynagrodził Hiobowi jego cierpienie i wierność i przywrócił mu w dwójnasób wszystko, co posiadał, zapewniając mu pomyślność i długie życie (42, 10-17). <br>Przez długi czas ten wspaniały poemat uważano za opowieść historyczną. Jednak pewne cechy kompozycyjne, np. symetria wypowiedzi oraz powtarzający się motyw ocalenia z każdej klęski tylko jednego człowieka, który przynosi wiadomość, jak i to, że przyjaciele Hioba przybywszy do niego milczeli przez siedem dni i siedem nocy, zanim rozpoczęli rozmowę, przemawiają za tym, że jest to poetycka opowieść ludowa. Toteż nic dziwnego, że już w Talmudzie babilońskim spotyka się taką opinię jednego