ekran do jednej, zimnej, upiornej tonacji. Trzecia - stare sztychy i litografie japońskie oraz komponowana na ich wzór wizja bitwy morskiej. Wreszcie czwarta nowela to plastyczny realizm, towarzyszący ((fanastycznej)) treści... <br>Każdy z czterech tematów rozwija się powoli, dostojnie i właściwie na sposób bardzo liryczny, chwilami melodramatyczny. Dopiero w końcowej poincie, każdy ociera się o świat widziadeł, upiorów i wszelkich złych mocy. <br>Niejednokrotnie to skojarzenie dwu światów wypada dość łagodnie (jak choćby w drugiej, śnieżnej" noweli). Niejednokrotnie - przenika widzów dreszcz grozy (pierwsza i trzecia opowieść). Zawsze jednak w "Kwaidanie" epatowanie publiczności grozą nie jest celem samym w sobie, lecz jednym z elementów niekoniecznie