ramię. Nie wiem, jak bym wybrnął bez ich pomocy, cennej zwłaszcza w momentach, kiedy spojrzenie kardynała traciło ostrość i zasnuwało się mgłą. Demobilizowało mnie to. A dodam, że do demobilizacji niewiele mi było potrzeba. Po wstępnym dialogu kardynała z księdzem na temat mojej osoby ogarnęła mnie beznadziejność. Czegóż bo mogłem oczekiwać dla siebie od tego starego człowieka, któremu myliło się wszystko? Skupiony wzrok kardynała od czasu do czasu przywracał sens naszej rozmowie. Ale tylko od czasu do czasu. Kiedy skończyłem, kardynał w fotelu lekko się wyprostował. Skierował wzrok w. ziemię. Księża powrócili na swoje dawne miejsca. A on siedział tak i