harmonia podwórca, renesansowego arcydzieła, przemówiły do mnie teraz pełnym głosem. Przechyliłem się jeszcze bardziej. Podwórze zatłoczone było samochodami. Mniejszymi i jasnymi, szarymi, i większymi, czarnymi. Te pierwsze służyły świeckim osobom, te drugie duchownym, najpewniej różnym dygnitarzom <page nr=82> kurii i ważnym prałatom. Właśnie z takiego dużego, długiego, czarnego wozu wysiadł monsignore, którego od razu. poznałem, monsignore Rigaud. Oderwałem się od balustrady, ponieważ odwrócony byłem plecami do schodów prowadzących do biur Roty. Ale monsignore skierował się w róg podwórza, do niewielkich drzwi, które otworzył kluczem. Do windy, bardzo małej, gdyż może większej nie można było wmontować ze względu na techniczne trudności czy zabytkowość gmachu. Ujrzawszy