przestawałam płakać. Nic nie mów! - Dominika <br>uprzedziła widoczną na twarzy Adama gwałtowną chęć <br>wykrzyczenia słów, których trafności nie była <br>pewna. - Mama mi wytłumaczyła, że babka mówiła <br>tak z... miłości. Też nie rozumiem. - Głos stracił <br>klarowność, ale nie siłę. - Że babka chciała, <br>żebym była jak tata. Kochała go. Miałam nim być <br>od stóp do głowy. Nie wyszło. Nie mogła mi tego darować. <br>Ale oni nie zgadzali się z babką. Cieszyli się ze mnie, <br>naprawdę. Wtedy babka poczuła się odepchnięta. <br>I została zupełnie sama. Bez żadnej nadziei, że <br>będzie miała coś własnego. Rozumiesz teraz? No. - Głos <br>nie był pewny, choć starał się nim być. - Mama <br>się