nie im chce się pracować po godzinach. Ale jeżeli ja i Chudy chcieliśmy zarobić, rzecz jasna musieliśmy wynaleźć jakiś sposób. Jeżeli oni chcieli zarobić, to przecież też mogli wziąć łopaty i iść na drogę. Nikt im nie bronił. Po kilku dniach przyszło do nas kilku ludzi na popołudniową pracę i od tej pory nikt już nie wspominał o tamtym wypadku z Bykiem. Budowa drogi szła powoli, ale do baraku mieliśmy z każdym dniem dalej. Po miesiącu - prawie godzinę drogi.<br>Wtedy to - pamiętam, że cały dzień padał deszcz - wieczorem, gdyśmy już zasypiali, wpadł do baraku ten, co miał pryszcze. W progu stanął i rzekł