poważnego ryzyka - literatura polska tej epoki stawiła czoła wyzwaniom i osiągnęła pokaźny dorobek. Można by przypuścić, że warunki, w jakich egzystowała, odbiją się na jej poziomie, a więc i trwałym dorobku. Tymczasem, jak się zdaje, sądząc według przybliżonych szacunków, jej następujący z czasem odsiew (który jest najbardziej miarodajnym wskaźnikiem) nie odbiega wyraźniej od ustalonych dla literatury zachodniej przez Roberta Escarpit standardów europejskich. Także długotrwałe podziały - wbrew staraniom - nie podzieliły definitywnie środowiska pisarzy polskich. Większość pisarska zachowała poczucie wspólnoty i solidarności zawodowej.<br>Oczywiście, od tych zewnętrznych cech nieporównanie ważniejsze są czynniki wewnątrzliterackie, merytoryczne. Literatura polska ubiegłego okresu uporała się z głównym problemem