bez nacisku, za to tnąc go na pół spojrzeniem psychologa-klinicysty. <br>- Ko...<br>- Co? <br>Splunął ponownie. <br>- Kontakt - sapnął. - Tak mi się wydaje. <br>- Jak...? <br>- Nie wiem. <br>- To chyba przez Modlitwę - wymamrotała Marina do siebie, momentalnie ulatując w świat abstrakcyjnych teorii, co poznał po oczach i pochyleniu sylwetki. - Tak, ona na pewno wyraźnie odbija się w &lt;orig&gt;myślni&lt;/&gt;, no a zcentrowałeś ją na sobie. Taki gigantyczny psychomemiczny drogowskaz, strzała wskazująca prosto na twój nagi umysł. <br>- Więc masz, co chciałaś - warknął, siadając ostrożnie. - Gratuluję przenikliwości. <br>Kanonada nie ustawała. <br>- Panie... - zaczął diabeł. <br>Hunt odpędził go gestem. <br>(Pod stopami: dywan (dotyk przez miękkie tabi). Przed oczyma: nagi Hunt rozciągnięty