rytmiczny porządek gestu i ruchu. Myślę tu o tym typie pokazów, jaki przekazują nam filmowe relacje z uroczystości państwowych w maoistycznych Chinach. Tutaj zorganizowany jest cały stadion (np. gimnastycy wykonują ewolucje, a widzowie na komendę manewrują barwnymi chustkami czy tarczami, tworząc z nich gigantyczne a zdumiewająco precyzyjne i skomplikowane "obrazy"), odbiorca jest więc w gruncie rzeczy usytuowany poza stadionem. Trzeba zdać sobie sprawę, że te dwa widowiska to dwie ideologie. Pokaz oparty na antytezie bezładu i rygoru, tłumu i zorganizowanej masy ludzkiej zdaje się mówić: "akceptujemy taki model społeczności, który, zezwalając na indywidualną swobodę w sprawach drobnych, potrafi doprowadzić do zjednoczenia