do tego, jak udaje się nam rangi bóstwa zbiorowego w wyobrażeniu dostąpić, jak wymuszamy na rzeczach zanik stopniowy ich krnąbrności nieobliczalnej, stosownie tedy do miary posłuchu, jaki rzeczy nam okazują, świat przeobraża się w zwierzę domowe; granica między sprawnością maszyny a przyjacielską ufnością oswojonego zwierzęcia zdaje się zacierać. Tryumfy technologiczne oddają nam byt fizyczny w pełni upokorzony.<br>Ale oto spoza sukcesów władzy nad rzeczami wyziera nieustannie zgryzota niezaspokojenia. Kultura technologiczna pozwala nam świat zagarniać w formie łupu, nie znosi jednak prawdziwie jego obojętności; oswojenie rzeczy jest pozorne, poczucie spotkania z naturą we wzajemności jest iluzoryczne, niczym miłość nekrofilityka. Natura jest posłuszna