jest zawsze gorsza, i z determinacją przesunęłam obie wajchy o następny ząbek w przód.<br>Nieco dotychczas nieruchawe i majestatyczne pudło nagle nabrało wigoru. Ruszyło przed siebie, z szumem rozcinając wodę, a pomruk podniósł się o kilka tonów wyżej. Obejrzałam się i ujrzałam, jak ciemna ściana skał szybko się ode mnie oddala, za mną zaś rozciąga się połyskujący srebrem ślad. Dziób nie leciał już w dół, nie nadążał, rozcinał grzbiety fal i prześlizgiwał się jakoś wierzchem między nimi. Huśtawka nabrała tempa.<br>Bezgranicznie szczęśliwa i zachwycona ukochaną rozrywką, płynęłam przed siebie, aż wreszcie spojrzałam na niebo. Krzyż Południa świecił na skos przede mną