wzajemnie świeci słońcu radością własnej swojej natury.<br>Niestety! Jakże krótkie są chwile swobody! Cień jakiś przemknął po mojej twarzy. Ktoś przeszedł po schodkach tuż koło mnie, tnąc promienie łączące twarz moją ze słońcem. Otworzyłem oczy i szybko je zamknąłem. Daremnie. Zdążyła się w nie wkraść niebieska plama. Suzanne przeszła i oddala się z książką w ręku w głąb podwórka. Idzie niby szybko, ale jednocześnie ruchy jej są wolne, jakby miały w każdej chwili zahamować się, jakby miały wstrzymać swój ruch, gdyby uderzyło o nie jej imię. Wiem, czuję to, że przechodząc spojrzała na mnie. Żegnaj, jutrzenko swobody! Krzywię twarz, słońce mnie