udo się kończy. I cały czas paplała - już nie o mężu, co &lt;q&gt;"duży, ale malutki"&lt;/&gt;, lecz o nim samym i o tym, co właśnie teraz rączką swą delikatną czyni przy jego spodniach i co robić mogliby obydwoje, gdyby tylko Jacek zechciał odprowadzić ją do domu. A Jacek już nawet przestał oddychać, bo z jednej strony musiał prowadzić ten cholerny samochód i jak najszybciej dojechać na ulicę X., a z drugiej strony chciało mu się zamknąć oczy i wyszeptać: &lt;q&gt;"chwilo, trwaj wiecznie!"&lt;/&gt;<br><br>&lt;tit&gt;Naga prawda&lt;/&gt;<br><br>Oszczędzając Czytelnikom nużących być może opisów szczegółów, towarzyszących dalszej jeździe na ulicę X., powiem tylko tyle, że dojechali