nie szła. Nie uzbieraliśmy tyle, ile mieliśmy, i za karę strażnicy nie dali nam przez cały dzień ani pić, ani jeść..<br>Ledwo żywi dowlekliśmy się do naszej chaty i padliśmy na ostro pachnące liście, służące nam za posłania.<br>- Wszystko mnie boli - zapłakała Zandina. - Wszystko.<br>- Musimy jutro uzbierać tych sześć koszy - odezwał się cicho Dyjon. - Bo znowu nie dostaniemy nic do jedzenia i picia.<br>Usta miałam popękane i wyschnięte. Oblizałam je i z trudem wychrypiałam:<br>- Dyjon, daj mi swoją koszulę.<br>- Po co?<br>- Daj.<br>Podał mi ją bez słowa. Obwiązałam się nią w pasie i ruszyłam do wyjścia.<br>- Dokąd idziesz? - Dyjon zerwał się