istnienie jawi się jako <br>absolutnie nieznośne, jako coś, od czego trzeba uciec". Podkreśla, że <br>"właściwa nihilizmowi forma rozpaczy wydaje się polegać na braku wymiaru <br>nieskończoności, któremu odpowiada ograniczenie 'ja' do wymiaru ziemskiego". Tymczasem w 'nihilizmie paradoksowym', który można też określić <br>mianem nihilizmu absolutnego, 'ja' nie jest ograniczone do wymiaru <br>ziemskiego, odkrywa bowiem swoją sprzeczną tożsamość z wymiarem <br>absolutnym. W 'nihilizmie paradoksowym' egocentryzm traci swą podstawę, <br>którą jest przekonanie o odrębności podmiotu. Przezwyciężone zostaje także <br>poczucie alienacji i wyobcowania. Dlatego właśnie 'oświecenie' nazywane jest <br>przez mistrzów zen "powrotem do domu, by usiąść tam w spokoju (jap. kika <br>seiza)". 'Nicość absolutna' nie jest