wróżebnych. <br>&lt;hi rend="italic"&gt;"Sen srebrny Salomei"&lt;/&gt;to arcyegzamin dla teatru. Może na scenie ożyć, zabłysnąć, zgasnąć, ujawnić wszystkie blaski i sensy, może też ledwo zaistnieć. Szczęśliwie nie może być niewypałem, prawie nigdy: wiersz, jego bogactwo obroni się zawsze, w najbardziej trudnych dla siebie okolicznościach. Wystawiano &lt;hi rend="italic"&gt;"Salomeę"&lt;/&gt;najróżniej: jak przypowieść o winie, i odkupieniu, jak przyczynek do dziejów polsko-ukraińskich wieku XVIII, jak romans historyczny (o taką kategorię odbioru "Snu" dopominał się uparcie Słowacki) z krwawym udziałem realnych dziejów, jak romantyczną bajkę wreszcie. Adam Hanuszkiewicz, jeśli mu wierzyć, postawił na wiersz. <br>Idea słuszna: pójście za rytmem, melodią, skojarzeniami, poddanie się temu całkowite. Ono właśnie