do parku, by podjąć próbę naszkicowania wczesnowiosennego pejzażu. Zmęczona twarz tego trzydziestosześcioletniego mężczyzny nie wyrażała prawie nic prócz bezmiernego cierpienia. Ostatni rok spędzony w Pustelniku, w elitarnym szpitalu doktora Olechnowicza, nie przyniósł oczekiwanej poprawy zdrowia. Nic nie było już w stanie ukoić zniszczonych nerwów, czy powstrzymać nawrotów depresji. Do tego odnowiła się podleczona kilka lat wcześniej w Egipcie gruźlica. Ciurlionis próbował jeszcze komponować i malować, jednak każdy akt tworzenia przesycony był niewyobrażalnym bólem. Sam bał się efektów swojej pracy, zniszczył nawet próby malarskie z ostatnich dni. <br>Równie silna jak cierpienie była tęsknota - kilkaset kilometrów stąd czekała ukochana żona Ciurlionisa, Zofia. Byli małżeństwem