powody, dla których "współczesna polska krytyka literacka znalazła się w stanie nieprzerwanej rejterady", a "jedyną naprawdę ustaloną tradycją krytyki powojennej stała się tradycja pożegnań z krytyką" - tu Burek wyliczał nazwiska swobodnych jeźdźców krytyki, którzy "opuścili szeregi" szalonych recenzentów i oddali się innym, na ogół literatuznawczym, uniwersyteckim zajęciom. Burek nie był odosobniony w swoich konstatacjach. Bardzo podobne konkluzje można znaleźć w tekście Tadeusza Komendanta, napisanym w roku 1980. Dowodzi to, jak bardzo zmiana była wyczekiwana, oraz że uczestnicy dyskusji mieli poczucie, iż krytyka powinna sprostać ciążącemu na niej obowiązkowi rozpoznania nowej sytuacji, jaką było ujawnienie się podmiotowości społeczeństwa, które nie znajdowało w