zanim oddał go do przeszukania.<br><br>Smak błota i zwycięstwa<br>Mike kontynuował podróż wiosłując bez opamiętania dniem i nocą. Pilnował się głównego nurtu rzeki, bacząc by nie wpłynąć pomyłkowo do którejś z odnóg i nie zboczyć z kursu. "Czasem miałem wrażenie, że nie posuwam się nawet o metr - mówi. - Przypływy i odpływy stawały się po prostu coraz silniejsze". Przez ostatnie 750 kilometrów brazylijskiej Amazonki monotonia wiosłowania przechodziła powoli w obłędny koszmar. Dzień mylił się z nocą, a jawa ze snem. Wreszcie dotarł do delty. Każdy amazoński żeglarz potrafi poznać, że w pobliżu jest morze. Woda w rzece ma wtedy jeszcze bardziej brązowy