wieku niż zakończenie siódmej Elegii duinejskiej: &lt;page nr=266&gt; &lt;q&gt;Nie myśl, że wzywam, Aniele, a gdybym nawet cię przyzywał. - Ty byś nie przyszedł, gdyż zew mój zawsze odrzuca; przeciw tak silnemu prądowi nie możesz kroczyć. Jak wyciągnięte ramię jest krzyk mój. I jego do chwytu w górze otwarta dłoń zostanie przed tobą jak odpór i ostrzeżenie, O Nieobjęty, rozwarta.&lt;/&gt;<br>Daleki jestem od podsuwania Rilkemu poglądów Renana czy neoheglistów. Jego gest, gest wyciągniętej dłoni, która jednocześnie odrzuca i przyzywa, jest jednak pełen głębokiej i tragicznej prawdy. Przepojony kategoriami neoheglizmu i pozytywizmu umysł człowieka z samej swej natury przykrawa do własnych możliwości percepcyjnych bogactwa religii. Ale