nic więc dziwnego, że Jerzy Kawalerowicz nie ustąpił, póki nie zrealizował (po 30 latach od ukończenia scenariusza!) swojego marzenia, by nakręcić film według tej powieści. <br>&lt;tit1&gt;W stylu Siemiradzkiego&lt;/&gt;<br>Kadry wystylizowane zostały na płótna Henryka Siemiradzkiego: "&lt;name type="tit"&gt;Pochodnie Nerona&lt;/&gt;" (1875) i "&lt;name type="tit"&gt;Dirce chrześcijańska&lt;/&gt;" (1897). Ale i inne sceny, nie mające swoich malarskich odpowiedników, zachowują podobny koloryt, kompozycję, styl - co nadaje całości urok starych malowideł. <br>Staroświecka (na ogół w szlachetnym sensie tego słowa) jest również narracja: niespieszna, budująca klimat, pozwalająca śledzić grę aktorów. Na nich w istocie opiera się film: myślę tu przede wszystkim o olśniewającej kreacji Jerzego Treli w roli Chilona, o infantylnym