starszą siostrą, ja im tylko przeszkadzałam. Ojciec zmarł, a we mnie zakorzeniło się poczucie winy, że okazałam się nieprzydatna w momencie, kiedy wymagała tego ode mnie sytuacja. To uczucie rosło wraz ze mną i nakazywało przyjmować postawę nachalnego naprawiacza świata: moim jedynym celem i pragnieniem było pomóc wszystkim dookoła. Każde odrzucenie mojej pomocy wywoływało we mnie rozpacz, słabość, czasem gniew i chorobliwą zazdrość w stosunku do osób, które radziły sobie same, były silne i pewne siebie. <br>Birgit potrafiła nazwać własne uczucia i w końcu sama zaczęła szukać pomocy na zewnątrz. Nauczyła się też szanować ludzi, którzy dzięki własnej pracy odnieśli sukces