wracała do domu. I chyba tego najbardziej nie mogła odżałować, bo wszystko można odtworzyć, wszystkie pieniądze oddać, ale zatrzymanych na celuloidowej kliszy chwil z życia przywrócić już się nie da w żaden sposób.<br>Niemiłym przeżyciem były dla niej również wizyty w komendzie policji. Najpierw musiała odpowiadać na wiele stresujących pytań, odtwarzać każdy zapamiętany drobiazg, a przede wszystkim podać rysopis bandyty. Oczywiście nie mogła tego uczynić, ponieważ w ogóle nie widziała jego twarzy, a i z określeniem, jakiego w przybliżeniu był wzrostu oraz tuszy też miała kłopoty. Zdawało jej się jedynie, że był młody i dość potężny. Mimo tego jednak policjanci wciąż