Widać to szczególnie wyraźnie na przykładzie humanistyki, w której pozory osiągnięć często uchodzą za osiągnięcia rzeczywiste. Uczony cieszący się w swoim środowisku zasłużonym autorytetem przeciwdziała bezpośrednio temu zjawisku, orzekając w sposób autorytatywny właśnie o rzeczywistej wartości tekstów, których mierność zakamuflowana jest efektownym wielosłowiem. Jego osąd potrzebny jest zwłaszcza wówczas, gdy oficjalna skala uznania, znajdująca wyraz w różnych formach wyróżniania i poparcia, rozmija się z wartościami autentycznymi. Autorytet, jeśli towarzyszą mu zalety charakteru, przywraca wynikom pracy naukowej ich właściwą miarę. W tej roli jest dla swego środowiska niezastąpiony.<br> Tyle, jeśli chodzi o bezpośrednią obronę nauki przed tandetą, która w dobie masowej produkcji