gatunku.<br> Wystarczy porównać Sennik współczesny i Nic albo nic lub zestawić Podróż i Dworzec w Monachium. Zdawać by się mogło, że właśnie powieściopisarzy (bardziej nawet niż poetów czy dramaturgów) krępują ograniczenia coraz ostrzejszej PRL-owskiej cenzury. Narodziny drugiego obiegu i zdarzające się coraz częściej przypadki publikowania utworów krajowych autorów w oficynach emigracyjnych powinny - teoretycznie rzecz biorąc - sprzyjać rozwojowi gatunku. Na prozę stawia zresztą także władza. Na druk czeka się wprawdzie kilka lat, ale stosunkowo łatwo wydać powieść czy tom nowel w bardzo przyzwoitym nakładzie.<br> Mimo tych wszystkich - z pozoru korzystnych okoliczności - po roku 1977 powieść nie odnosi takich sukcesów, jak poezja