musi być dla mnie (...) bez prawdziwych ludzi?"</> (Dz III 236) Tak by się niestety zdawało. Trzeba dopiero gwałtownego zderzenia pojęć moralnych, aby spoza słów wyniknął - żywy człowiek. Gombrowicz czyta: <q>Giustizia mosse il mio alto fattore Sprawiedliwością natchniony mój twórca Jestem stworzona przez Najwyższą Wszechmoc Najwyższą Mądrość i Najwyższą Miłość - i ogarnia go zgroza. Nigdy słowo "miłość" nie zostało użyte w sposób bezczelniej paradoksalny (...) jak mogło się stać, żeby utwór do tyla zdeprawowany najdzikszym strachem, tak służalczy, tak sprzeczny z najistotniejszym poczuciem sprawiedliwości człowieka, mógł się przeobrazić w ciągu wieków w Księgę Budującą, w najdostojniejszy poemat?</> (Dz III 237) Nie do pojęcia