i że się dąży ku śmierci, a jednak się jest - i że się stanowi niepojętą jedność w wielości swoich stanów i otaczającego świata. Jeden z angielskich "poetów metafizycznych" (Traherne) pisząc pieśń nowo narodzonego dziecka wkłada mu w usta podziw nad posiadaniem rąk, nóg, oczu, ust: &lt;q&gt;&#132;lecz dziw, którego nie ogarnie słowo: że choć nie było mnie, dziś jestem sobą&#148;&lt;/&gt; - powiada dziecko. To właśnie zdumienie miał na myśli Witkiewicz.<br> Pytania: &#132;Czemu ja jestem właśnie tym, a nie innym istnieniem? W tym miejscu nieskończonej przestrzeni i w tej chwili nieskończonego czasu? W tej grupie istnień, na tej właśnie planecie? Dlaczego