i w popłochu zaczął się wspinać ku górze. Był tak oszołomiony faktem znalezienia dziwnej tulei, że zapomniał o malarzu i Joli &lt;page nr=219&gt; Myślał tylko o jednym: jak najszybciej wydostać się ze znalezionym skarbem z podziemnych korytarzy.<br>Wspinał się mozolnie po spadzistych stopniach. Gdy dobrnął do korytarza stemplowanego drewnianymi palami, był już ogromnie zmęczony. Nie zatrzymał się jednak ani na chwilę. Puścił się biegiem wzdłuż suchego, prostego korytarza. W głębi widać już było jaśniejszy krąg światła... To otwierał się przed nim wylot podziemnego labiryntu. Odetchnął głębiej i naraz ten nikły krąg dziennego światła napełnił go radością. Rzucił się do przełazu, poczuł w źrenicach