łatwo, że trzeba ogromnej pokory, żeby w końcu zrobić swoje. Sądzę, że ten trud, mozół pracy - jaki jest zawarty w Dziennikach, ale przede wszystkim jest zawarty w obrazach - mówi za siebie. Cóż to trzeba za siły, żeby dotrwać - i w wieku lat osiemdziesięciu zostać zauważonym! Oczywiście, on był obecny w ogromnym kotle sztuki europejskiej, ale zobaczony dopiero tak późno. To był malarz, który powoli rozwijał swoje motywy. Jest coś, co w moim widzeniu łączy Czapskiego z niespiesznością, pokorą Emila Krchy. Na pewno można by przerzucić pomost między tymi dwoma malarzami. Obydwaj wierzyli w malarstwo, które wyraża życie, lecz równocześnie dystansowali się