w mieście, nie zarzynano już jak pierwej. Opadła wszak pierwsza złość, a i budził się rozum. Niech &lt;orig&gt;ban&lt;/&gt; zobaczy, jak wierne ma sługi, jak rozumny lud. Nastąpił wybuch, to prawda, ale i spokojna rzeka też czasem podnosi swe wody. Lecz teraz lud nie krwi wzywa, a pokoju i ręki władczej, ojcowskiej. Żołnierze i grodowi staną się wszak wkrótce współtwórcami wielkiego zwycięstwa. Ich włócznie, pałki i maczugi będą zabijać wrogów.<br>Spędzono więc wszystkich jeńców w jedno miejsce, dano im jeść, pić, opatrzono rany. Porządek w obozie był tak wielki, taka zapanowała radość po porannych wieściach, takie uniesienie, że nawet przybocznych, powszechnie wszak