obca publiczność" to sąsiedzi - ludzie, wśród których żyje. Jeśli tak bliski krąg słuchaczy nie reaguje śmiechem (czy innym dowodem zrozumienia) na jego przetłumaczone "gry słów" - tę ciszę dobrze słychać. I nie jest to przyjemne.<br> Rzecz jasna, pisarz emigracyjny może zawsze wybrać bezpieczniejsze rozwiązanie: może zamknąć się w przytulnej celi języka ojczystego i pisać wyłącznie dla publiczności złożonej z rodaków - przebywających czy to w kraju, czy w diasporze, czy tu i tam. (Nie trzeba dodawać, że bezpieczeństwo tego rozwiązania jest pojęciem wysoce względnym: literatura godna nazwania literaturą to impreza z natury rzeczy ryzykowna i sama wspólnota doświadczenia, tradycji literackiej, czy języka nie