wytrzymuje, dostaje jakiegoś szału, wije się, krzyczy, że musi się wydostać z tego piekielnego kraju. Ktoś wyprowadza go z błędu i mówi, że jest w Genewie. Murzyn rzuca się na Daniela z pięściami, zupełnie bez poczucia humoru.<br>Wychodzimy na lotnisko. Jest już późny wieczór. Siadamy w dużej sali i nagle okazuje się, że jest ona podzielona gigantyczną szybą z pleksiglasu. Po drugiej stronie są tamci z samolotu do Warszawy. Dopadamy do siebie i z twarzami rozpłaszczonymi na tej szybie krzyczymy, opowiadając i odpowiadając na ich pytania. Strzelają?! Czy są zabici?! Czy dużo tych czołgów na ulicach?! Czy jest co jeść?! Czy