zdaje się być inna: każda z tych koncepcji opisuje jakiś autentyczny fragment naszego życia egotycznego. Jest tak właśnie, że w pewnych okolicznościach Ja jest Ja somatycznym (cielesnym), w innych jest tym, co Heidegger opisywał słówkiem Selbst, a jeszcze w innych jest, a w każdym razie może być tym, co Husserl określił jako Ja transcendentalne. Jedno wydaje się jednak konieczne dla wszelkiego możliwego Ja: ono musi być jakoś siebie świadome. Nie ma Ja bez samoświadomości Ja. Nie jest to oczywiście świadomość refleksyjna, lecz samoświadomość (konscjentywność) immanentna Ja, będąca sposobem jego bytowania. Gdyby Ja utraciło samoświadomość, stałoby się co najwyżej Ty, On, Ona