iść do ubikacji, jednak dotąd się na to nie zdobyła. Szła przestraszona dziwną ciszą korytarza i echem własnych kroków, odbijającym się od kamiennej posadzki. Nie wiedziała, dlaczego została wezwana do dyrektora, z lękiem przeglądała w myślach swoje czyny, ale żaden rozsądny powód nie przychodził jej do głowy. Aż nagle doznała olśnienia: Helena odkryła Esmeraldę oraz jej trzy siostrzyczki i powiadomiła szkołę. Joanna poczuła, że do oczu napływają jej łzy. <br>- Wybaczcie, że nie umiałam was ochronić. Może nic jeszcze wam nie zrobiła, może uda mi się wynieść was na topolę? - Ta myśl sprawiła, że Joanna przyspieszyła kroku i bez wahania zapukała do