oczami po pięciolinii jak po drutach telegraficznych wytyczonych w niebo. <br>- Chodź, chodź - ciągnęła Martę do fortepianu - powtórzymy wszystko za świeżej pamięci. <br>Słuchała z zapartym tchem sprawozdania z lekcji, jaśniała dumą, nadzieją. &lt;page nr=147&gt; <br>- Umyślnie nie chodzę z tobą - mówiła - żebyś przywykła do samodzielności, nie spuszczała się na mnie we wszystkim. Oho, w operze nie będę mogła biegać za tobą po scenie! <br>Adam chrząkał, uchylał drzwi, długo patrzył przez szparę. <br>- Nie przeszkadzaj - odganiała Róża. - Widzisz chyba, że Marta zajęta! <br>Salon - jak za koncertowych czasów Róży - stał się świątynią i fortecą. <br>Marcie serce wyrywało się do ojca. Żałowała, słysząc jego westchnienia, że nie szczepi drzewek