rzuca go na ziemię; ma na sobie niebieskawą koszulę; po czym włazi szybko do skrzyni i kładzie się na zydlu, głową na lewo<br>Prędzej!<br> Lokaje z szaloną szybkością zawiązują sznury i zaczynają kręcić korby, z początku prędzej, potem powoli, z wysiłkiem. Edgar zaczyna okropnie, miarowo jęczeć. Kurka śmieje się jak opętana na fotelu. W przerwach od jęków<br> Edgara słychać wyraźnie jej śmiech<br> EDGAR<br>Przestańcie - aaa! Ja nie mogę wytrzymać! Aaa! Aaa! Litości!!! Dosyć! Aaaa!<br> Ostatnie "Aaa" skrzeczy okropnie i cichnie nagle. Kotara się uchyla i widać Lady, która zagląda. Za nią tłoczą się panowie. Lokaje zatrzymują się i patrzą<br> do skrzyni