między krzewy.<br>- Mój syn, mój duży syn - cieszyła się Arsinoe, a grube jak groch łzy toczyły się po jej zapadłych policzkach. - Jak ty zmężniałeś, synku.<br>Kalias sam się dziwił. Przecie on już przewyższał matkę o całą głowę, a to jeszcze tak niedawno siadywał na jej kolanach i szukał u niej opieki i pocieszenia w swych dziecinnych zmartwieniach.<br>Żołnierze wyciągnęli kawałki sucharów i śliwki.<br>- Jedzcie, pani - zachęcali Arsinoe.<br>- Gdzie Sara? - rozejrzała się matka. - To mała Żydówka. Znalazłam ją w ogrodzie spalonego miasta. Dziecko jadło ziemię i jakieś liście. Było strasznie zawszone. Jak mogłam, tak się nią opiekowałam, ale już ostatnio obie głodowałyśmy