składowym kontrelity politycznej.<br>W roku 1976 Polska ponownie była sceną robotniczych strajków i manifestacji, tym razem w Radomiu i w Ursusie. Przywódcy demokratycznej opozycji wyciągnęli wnioski z poprzednich zaburzeń, kiedy to zarówno strajkujący robotnicy, jak i wspierający ich działacze opozycji organizowali się spontanicznie. Zignorowali formalne i praktyczne zakazy władz i opierając się na konstytucji ustanowili pierwszą stałą, formalnie ustrukturalizowaną organizację opozycyjną: Komitet Obrony Robotników (zob. Lipski 1983). Powołali go warszawscy intelektualiści. Jego powstanie ogłoszono publicznie. Wszyscy członkowie otwarcie deklarowali swoją przynależność i głośno wyrażali swoje poglądy. Zachowywali się tak, jakby żyli w demokratycznym ("normalnym") kraju. Idea &lt;hi rend="italic"&gt;nowego ewolucjonizmu&lt;/&gt; (por. Michnik 1987) została