które wypowiadać publicznie wstydziłby się rozumny obywatel. Zaraża w ten sposób widzów i słuchaczy pobłażaniem dla zwierzęcej cząstki w ludziach, dla tego, co jest jakże przelotne i nietrwałe. Na poezję nie powinno być miejsca w doskonałym państwie. Z jednym wyjątkiem: jeżeli wylegitymuje się ona wobec prawdy i cnoty czymś użytecznym, opiewając, jak należy, bogów i bohaterów. <br> Od czasów Platona napisano niejedną obronę poezji i niejedno jej potępienie. W dziewiętnastym wieku atak na największą skalę przypuścił Tołstoj. Ponieważ zajmują nas losy sztuki współczesnej, warto zatrzymać się na chwilę nad pewną polemiką, która miała miejsce we Francji, w roku 1937. Młody autor Roger