niemożliwe do oszacowania, ale które niewątpliwie byłyby większe i byłyby bardziej boleśnie odczuwane niż tzw. koszty prywatyzacji. Punktem odniesienia dla odpowiednich szacunków może być obecna sytuacja tych krajów postsocjalistycznych, które nie zdecydowały się na radykalne reformy systemowe.<br>Po dziesięciu latach prywatyzacji w Polsce nie istnieją w zasadzie znaczące, rozsądne odłamy opinii publicznej negujące zupełnie jej celowość, jakkolwiek prywatyzacja, jak każda zmiana stosunków społecznych, prowadzi do naruszenia przywilejów i pozycji niektórych ludzi, a nawet całych grup społecznych. Brak negacji odnosi się przede wszystkim do przekształceń własnościowych małych i średnich przedsiębiorstw, co do których panuje powszechne przekonanie, że powinny się znajdować w rękach prywatnych