rodzinnego. Sztuka dwudziestowieczna jest już problematyczna, im bliżej współczesności tym bardziej staje się tęsknotą i wyzwaniem raczej niż spełnieniem.<br>Sam Visconti określał Lamparta jako film o śmierci. Śmierci jednostek, całych formacji społecznych, ale i kultury z nią związanej. Czas przynosi z sobą erozję i kruszenie się tego, co było niegdyś opoką. Książe Salina jest już ostatnim, który tak walca wodzi. I to nie tylko w sensie dosłownym czy rozszerzonym do gustów estetycznych. Jest to kwestia wymiaru, klasy człowieczeństwa; ale jeśli temu określeniu nadamy znaczenie moralne, to nie tyle w sensie ścisłym, ile związanym również z niemalże artystyczną doskonałością tego tworu wiekowej