paradoksalną dwoistość pozycji Leszka Millera. Z jednej strony jego władza jest jak stare spodnie. Cerowana w jednym miejscu - pęka w innym z racji zmęczenia rządowego materiału. Z drugiej strony w obozie postkomunistów nie znalazła się wciąż równie silna osobowość, która rzuciłaby mu wyzwanie. Wzięcie przez Millera pod rządowe skrzydła najwyrazistszego opozycjonisty Oleksego to tylko potwierdzenie przywództwa premiera w swoim obozie. Jednocześnie Miller nie jest zdolny do żadnego nowego otwarcia.<br>Ile zresztą już ich było? Nowy etap w dziejach rządu i Sojuszu miały znaczyć ministerialne roszady sprzed roku, sejmowe wotum nieufności, weryfikacja kadr w SLD - teraz ma być nim benefis Oleksego w