się z Hekmatiarem, strzelały już wprost w prezydencki pałac. Przez prawie pół roku wrogie armie, ustawione na przeciwnych brzegach płynącej przez środek miasta rzeki, strzelały do siebie ze wszystkiego. Połowa stolicy przemieniła się w cmentarzysko, w ruiny i zgliszcza, zginęło ponad dwadzieścia pięć tysięcy ludzi.<br>Massud wychodził jednak cało z opresji i niezmiennie gromił wrogów. Przepędzał ich z miasta, na które w bezsilnej złości posyłali nową nawałnicę pocisków rakietowych i bomb.<br><br>Obejmując Kabul we władanie w roli ministra wojny, nie potrafił wyzbyć się mentalności buntownika. Był zbyt bystry, by samemu ogłaszać się prezydentem. Wiedział, że gdy tylko zasiadłby na tronie, miałby