gdzie ukrywa się do 1942 r. u E. Aleksiejewskiej (przyjaciółki Borysa Wigilewa). Pracuje jako robotnik przy robotach ziemnych. W 1942 r. przekrada się do Warszawy i jako sanitariusz bierze udział w powstaniu warszawskim (1944) w szpitalu powstańczym Armii Krajowej na Hożej. 12 października 1944 r. wraz z rannymi żołnierzami AK, opuszcza podstawionymi przez Niemców pociągami Warszawę. W marcu 1945 r. wraca do Zakopanego na stanowisko Naczelnika TOPR - ma 58 lat. Dochodzi wtedy między nim a Z. Korosadowiczem do ostrego sporu. Do Sądu Koleżeńskiego PTT w dniu 7 maja 1945 r. wpłynęło pismo od Zbigniewa Korosadowicza, w którym ten ostro atakował Oppenheima