pracy formułował Brzozowski kryteria działalności krytycznej. Zadaniem krytyki miało być wyznaczanie miejsca danego dzieła czy twórczości w dorobku ludzkiej kultury. Wartościowym, a więc i trwałym, obiektywnym było dla niego tylko takie zjawisko artystyczne, które zawierało pewną wartość istotną i ważną dla ludzkości. Teoria i praktyka krytyczna Brzozowskiego miała więc wyraźną orientację społeczną, zwalczała tak charakterystyczną, dla większości piszących o sztuce w okresie Młodej Polski, krytykę subiektywno-impresjonistyczną i estetyzującą. Krytyka powinna była zdaniem Brzozowskiego odbijać niejako i wyrażać stan aksjologiczny świadomości narodu i oceniać, selekcjonować i hierarchizować dzieła, upowszechniać je lub odrzucać w zależności od tego, w jakim stopniu realizują one