Typ tekstu: Książka
Autor: Włodzimierz Kwaśniewicz
Tytuł: Dzieje szabli w Polsce
Rok: 1999
kulturowego podłoża i tradycji. Dlatego uważam za bardziej zasadne określenie ich jako szabel obcych w polskim ręku (i tak je właśnie traktuję w niniejszej pracy).
Etymologia polskiego określenia sięga odległych czasów. Polskie brzmienie nazwy tej broni, przeniesionej na terytorium Europy przez wschodnich koczowników, nie znajduje odpowiednika w żadnym z języków orientalnych. Po turecku brzmi ona kilidż, po persku szamszir-szemszir, po arabsku saif, po czerkiesku szaszka (od saszeko). W językach europejskich nazwa ta brzmi następująco: po rosyjsku sabla-sablja, po angielsku sabre (przy zamiennie stosowanym określeniu: sword - miecz), po francusku savra, po włosku sciabola, po węgiersku sablya, po niemiecku säbel. Te
kulturowego podłoża i tradycji. Dlatego uważam za bardziej zasadne określenie ich jako szabel obcych w polskim ręku (i tak je właśnie traktuję w niniejszej pracy).<br>Etymologia polskiego określenia sięga odległych czasów. Polskie brzmienie nazwy tej broni, przeniesionej na terytorium Europy przez wschodnich koczowników, nie znajduje odpowiednika w żadnym z języków orientalnych. Po turecku brzmi ona kilidż, po persku szamszir-szemszir, po arabsku saif, po czerkiesku szaszka (od saszeko). W językach europejskich nazwa ta brzmi następująco: po rosyjsku sabla-sablja, po angielsku sabre (przy zamiennie stosowanym określeniu: sword - miecz), po francusku savra, po włosku sciabola, po węgiersku sablya, po niemiecku säbel. Te
zgłoś uwagę
Przeglądaj słowniki
Przeglądaj Słownik języka polskiego
Przeglądaj Wielki słownik ortograficzny
Przeglądaj Słownik języka polskiego pod red. W. Doroszewskiego