wypadku Widmar przekonał się, że znacznie trudniej, zaszczytniej i właśnie dziwniej - ujrzeć prostotę i prawdę życia. Równolegle do tego uczuł małość i nieważność własnego "ja". Wypadek w szpitalu, którego był świadkiem, zaprzątał mu głowę, i śmierć kobiety obcej i nieznanej weszła w jego życie jak gdyby osobiste jakieś nieszczęście. Ponury orszak chorych przeszedł przez jego mózg, zastępując plutony znienawidzonych kochanków. - Kyrie elejson! Kyrie elejson! - odmawiał i tym razem zupełnie nie uświadomił sobie procesu, odbywającego się w jego duszy. Póki znajdował się na dziedzińcu szpitalnym - szpital rzucił na niego urok - był przejęty nieświadomie powagą i patosem ginącego i walczącego zespołu ludzkiego. Lecz