żyły łożyskowe "tygrysy szablozębe" reprezentujące sobą przynajmniej dwie niezależnie powstałe grupy drapieżnych. Najbardziej imponujące zęby miał należący do wymarłej rodziny nimrawidów Barbourofelis (ryc. 16.15A). Jego kły, nie dość, że płaskie i piłkowane, miały podłużne płytkie bruzdy po obu stronach, przypominające zbrocza na mieczu. Przekrój zęba miał postać mocno spłaszczonej <br>ósemki - dobór naturalny doprowadził do wytworzenia narzędzia tnącego o maksymalnej skuteczności przy minimalnym wydatku materiału. Również zę <br>by policzkowe były nadzwyczaj płaskie i stale ostre dzięki mechanizmowi właściwemu niegdyś triceratopsom, a współcześnie gryzoniom: cienka emalia ulegała ścieraniu podczas akcji zębów, stale je ostrząc. Pokrój Barbourofelis nie wskazuje na jakieś <br>&lt;page nr=417&gt;<br>&lt;gap&gt;<br>szczególne przystosowania