nie kocha siebie, lecz nienawidzi lub ma w stosunku do siebie uczucia ambiwalentne. Wskutek skoncentrowania uczuć na sobie nie może rozwinąć w sposób należyty własnego portretu. Oscyluje on razem z uczuciami, nie ma dostatecznej obiektywności, gdyż każda ujemna ocena jest zbyt boleśnie odczuwana. Gdy uczucia skierowane są na zewnątrz, własna osoba i sposób widzenia siebie stają się mniej ważne, a dzięki temu mniej uraźliwe. Pod wpływem uczuć zwiększają się proporcje postrzeganego świata. Przedmiot kochany czy nienawidzony ulega swoistemu "powiększeniu" i skupia na sobie uwagę.<br>Dynamika życia, której subiektywnym wyrazem jest nastrój, wiąże się z rozwojem. Im rozwój jest gwałtowniejszy, tym dynamika